Filmfan

Geplaatst op dinsdag 02 september 2008 @ 19:10 , 1007 keer bekeken

Lana Turner
8 febuari 1921 - 29 juni 1995

De zoen-koningin
'Ik was de sexuele belofte, het begeerde object.' Zo omschreef Lana Turner zelf de overweldigende indruk die ze maakte, op het witte doek en in het gewone leven. Ze overdreef niet. In de jaren veertig kon Hollywood zich beroemen op drie sexgodinnen: Turner, Rita Hayworth en Ava Gardner. Van hen was Turner de minst onschuldige. Hoe rein van hart haar rollen ook waren, haar lichaamstaal beloofde méér. Maar zelfs godinnen gaan dood. Op 29 juni overleed Lana Turner. Een terugblik op haar carrière: van sweatergirl tot levend image. In december 1950 werd Amerika opgeschrikt door een merkwaardig bericht: het befaamde korps mariniers leed aan hartstocht. De U.S. Marines, zich vervelend op hun harde britsen, hadden er zelfs een nieuw woord voor bedacht: orality. Voor de mannen van de landingsstoottroepen beduidde dat toen: 'Een verlangen om vaak en langdurig en diepgaand gekust te worden.' De manschappen hadden in een grote enquête ook laten weten naar wie hun orality uitging: filmster Lana Turner. Met vlag en wimpel liet ze Jane Russell, Faye Emerson en Ava Gardner, in die volgorde, achter zich.

Die keuze wekte op zichzelf geen verbazing, want Amerika ging in die dagen naar Turner-films om haar te zien kussen. Recent had ze in de armen gelegen van Clark Gable en Spencer Tracy, en iedereen kende nog de verhitte discussies over de opzienbarende liefdesscènes van de daarvoor geheel in het wit geklede Turner in The Postman Always Rings Twice, uit 1946. Kussen was haar vak, en, de pers suggereerde dat bijna dagelijks, ook haar hobby. In die dagen mochten filmsterren als de liefde op het scherm toesloeg nog niet uit de kleren, dus alle emotie lag in de lippen en de stand van het hoofd. De filmkus was een opwindende kunst.



In 1983, toen Lana Turner aan het eind van haar carrière een serie interviews gaf - om haar boek met memoires aan te bevelen - wond ze zich zelfs op over de verloedering van de filmkus: 'De monden gaan al open voor de hoofden bij elkaar komen; en dan dat in elkaar háppen, en die tongen die maar heen en weer gaan - wat een verschil met die prachtige kussen van ons. Het is lelijk, ik kan er niet naar kijken.'

In die memoires vertelde ze ook dat ze eigenlijk nooit zoveel plezier had beleefd aan de fysieke kant van de sex. Wél de romantiek, het hofmaken, het kussen, lekker bij elkaar liggen, maar níét de sex want 'dat had zóveel met mijn image, met mijn symboolfunctie te maken, dat ik me afsloot voor het plezier van de daad'.

Het is een aandoenlijke, maar ook interessante bekentenis van de (toen drieënzestigjarige) ster. Aandoenlijk omdat ze ermee wilde aantonen (zo zei ze het ook in de begeleidende interviews), dat ze helemaal niet - zoals pers en publiek altijd maar aangenomen hadden - zo'n sexpot was geweest die van het ene bed in het andere klom. Integendeel, als ze verliefd werd dan was het altijd serieus en dan trouwde ze ook.

Het interessante is natuurlijk dat ze, zoals ze zelf ook wel wist, met een gigantisch aantal mannen naar bed was gegaan - maar dat was blijkbaar alleen symbolisch geweest. Omdat het bij haar werk als filmster, als Sex Goddess, hoorde.

The Sweater Girl
Bij zo'n taakopvatting hoort natuurlijk ook de klassieke ontdekking. De legende wil dat Lana Turner (vijftien jaar oud, spijbelend) in de beroemde Schwabs Drugstore door een rietje uit een flesje zat te drinken, toen een man haar vroeg: 'Meisje, wil jij geen filmster worden?' Dáárom hebben er tientallen jaren lang mooie jonge meisjes hoopvol bij Schwabs in die drugstore met een flesje voor zich gezeten. En dat alleen (volgens Lana in haar memoires) omdat ooit een meisje aan de bekende Hollywood-columnist Sidney Skolsky, die er zat te eten, gevraagd had of het híér gebeurd was, die ontdekking van Lana Turner? Skolsky had zwijgend een kruk aangewezen: dáár zat ze - en zó was de bedevaartsplaats ontstaan. ('Schwabs had me best een percentage kunnen geven,' schreef ze.)


15 jarige Lana: The Sweater Girl
Wel waar is dat ze, op die leeftijd, cola drinkend in een allang verdwenen café, benaderd werd door W.R. Wilkerson, de hoofdredacteur van de Hollywood Reporter, met de vraag of ze filmactrice wilde worden. Hij vond haar prachtig, maar het was een indirecte ontdekking: hij stuurde haar naar Zeppo Marx (een van de broers, die agent was geworden) en die stuurde haar weer ter keuring langs de verschillende studio's: 'Draai je om, til je rok op.' Zonder succes: niemand zag in haar een actrice. Ook Wilkerson ontkende later dat hij gevraagd had of ze actrice wilde worden: 'Ik vroeg: wil je geen filmster worden?'

Judy
Lana Turner heette toen nog Judy en ze was vijftien (al heeft ze, door haar geboortejaar naar 1921 te verschuiven er later veertien van gemaakt). Haar vader was toen al vijf jaar dood, een klusjesman die bijverdiende met pokeren en op een nacht, na flinke winst, op weg naar huis was doodgeslagen en van één sok - die waar zijn geld in zat - beroofd. Judy werd daarna nog kort bij een pleeggezin ondergebracht, tot bleek dat ze daar regelmatig werd afgeranseld. Haar moeder, Mildred, die maar zeventien jaar ouder was, werkte in een schoonheidssalon - en hield daarmee op toen Judy haar eerste maandsalaris naar huis bracht met de mededeling dat moeder nooit meer hoefde te werken.

Dat moment kwam al een jaar na haar ontdekking. Regisseur Mervyn LeRoy zocht een meisje voor de eerste vier minuten van zijn film They Won't Forget. Een meisje met een baret, een sweater en een nauwe rok, dat in een ijssalon een sorbet (met een rietje) bestelt en opslurpt, en daarna over straat terugloopt naar school, waar ze (buiten beeld) wordt verkracht en vermoord. De film handelt verder geheel over wat er met dat meisje gebeurde - en daarom móést ze in het geheugen van de bioscoopkijker blijven hangen. Dat lukte: met die korte wandeling kerfde Lana Turner zich een plaats in de geschiedenis van Hollywood. In de handboeken schieten woorden tekort: hips swaying, buttocks jiggling, breasts bouncing. A free-swinging walk. A delicious thrill in her own beauty. Haar beha was gemaakt van fijne zijde zonder steun, zodat de borsten vrijelijk konden bewegen. In deze eerste minuten toonde Lana Turner wat ze in tientallen films nooit meer kwijt zou raken: screen-impact!

Zelf schreef ze: 'Dat beeld is de rest van mijn carrière aan me blijven kleven. Ik was de sexuele belofte, het begeerde object. Toen ik rijper werd groeide mijn uiterlijk mee: de filmster die glamour uitstraalde, behangen met juwelen, gehuld in mink.'



Hollywood Diva
Lana Turner had een speciale kamer voor haar schoenen, in totaal 698 paar, die op planken stonden, tot aan de zoldering, met bibliotheektrapjes om erbij te kunnen. Haar dochter kreeg op haar tweeëneenhalfde verjaardag al haar eerste hermelijnen bontjasje (en witte, Franse, glacé handschoentjes). Op den duur had Turner zoveel juwelen dat ze, om de verzekeringspremie omlaag te brengen, een kluis bij de bank huurde om vervolgens onthand en verwilderd de hele dag laden open te trekken in de hoop toch nog een sieraad bij de hand te hebben. Als ze op de set was en een plas moest doen reed de limousine voor om haar naar haar kleedkamer te brengen; toen ze in de jaren vijftig in een televisieserie speelde, staakte ze omdat ze te voet de straat moest oversteken.

Voor die plichtsbetrachting werd ze in die tijd geprezen. Eens filmster, altijd filmster, dus ook in haar vrije tijd. Het haar gekapt, de nagels gelakt, de witte vos losjes over de schouder. Toen ze een keer wegens brand snel uit een hotel moest vluchten, ging ze niet zonder haar lipstick, haar sigaretten en haar föhn. Columniste Dorothy Kilgallen schreef: 'Wat ze in het dagelijks leven doet is hetzelfde als op het witte doek. De kleren die ze draagt zijn dezelfde die u op zaterdagavond in theater Bijou van haar ziet. Haar fysieke aantrekkingskracht is altijd even sterk geladen, of ze nu een oberkellner aankijkt of op het doek de held.'

Lana: De actrice
In de jaren veertig, totdat Marilyn Monroe zich aandiende, hoorde Lana Turner, met Rita Hayworth en Ava Gardner, tot de drie top-sex goddesses. Met de aantekening dat ze van die drie het minst kon acteren - áls ze dat al kon, want daarover lopen de meningen uiteen. Ze speelde een paar boeiende rollen, maar die waren haar wel weer op het lijf-met-de-screen impact geschreven. Het vaste, moeilijk vertaalbare, citaat over haar komt van David Shipman: 'Even her admirers would admit that she couldn't act her way out of a paper bag.' En Tennessee Williams nam de moeite voor deze, even onvertaalbare, variatie: 'Lana Turner couldn't act her way out of her formfitting cashmeres.'

Het was ook niet belangrijk of ze kon acteren. Lana Turner trof een paar keer een goede regisseur, die met haar wat rauwe emotie en die screen impact heel wat kon bereiken. Haar tragiek was dat er haast geen regisseurs waren die daar zin in hadden: daarvoor werd ze te weinig serieus genomen. Vooral toen ze steeds meer in persoonlijke schandalen verwikkeld raakte, werd gezocht naar rollen die bij die schandalen aansloten of erop inspeelden. En anders gewoon rotzooi, want Lana Turner had box-office power. Haar naam, haar reputatie, haar kusvermogen bleek vaak in staat zwakke films te dragen, dus werd ze ook gebruikt als vlag op een modderschuit.



Na haar opmerkelijke debuut kwam Lana Turner bij MGM, waar ze aanvankelijk werd opgeleid als opvolgster van Joan Crawford. Ze kreeg in het begin dan ook rolletjes als (werkend) meisje van gewone komaf dat zich omhoog moet vechten. Het wonderbaarlijke van Lana Turner was, dat ze als volleerde filmster niet meer bij dat soort rollen paste. Er zat toen al zoveel Hollywood in haar poriën, zoveel godinnesex in haar lijf, dat haar verleden vergeten scheen - net als bij Rita Hayworth en Ava Gardner.

Maar van die drie, en binnen de goddelijkheid, was Lana Turner toch de 'ordinairste', op de schaal van de Hollywood-waarden de minst onschuldige. Hoe rein van hart haar rollen ook waren, haar lichaamstaal beloofde méér. In de kat verborg zich de tijger. In haar goed gepolijste boudoir-vrouwen bleef de ondeugd van de sweatergirl in de ijssalon zich opdringen. Tekenend was in elk geval dat de naam Lana exclusief bleef, in tegenstelling tot bijna alle andere filmsterren werden er geen meisjes naar haar vernoemd.

Bij haar werkgever, MGM, ontstond de theorie dat ze juist door die wat hardere kant aan haar karakter zo'n grote aanhang bij het vrouwelijk publiek had. 'Ze heeft de moraal en houding van een man. Wat ze wil hebben, pakt ze. Ze was niet immoreel, maar amoreel. Als ze op de set een jongen zag met tight pants (tegenwoordig: een leuk kontje) dan liet ze hem naar haar kleedkamer komen.'

Affaires
De (mooie) acteur Robert Taylor, met wie ze in 1942 Johnny Eager maakte - Taylor & Turner= TNT! - en met wie ze stormachtig omging vertelde: 'Film interesseert haar alleen als bezigheid, het is de basis waarop ze mannen en juwelen kan verzamelen.' Taylor raakte zo opgewonden ('Van alle blondjes herinner ik me de borsten, maar van haar de lippen. Zo bijzonder was ze.') dat hij van huis wegliep, tot de studio alles weer in orde maakte.

Lana's eerste echtgenoot, Artie Shaw, zei dat ze een ingebouwd radarsysteem had. 'Ik wist daardoor al eerder dan zij met wie ze naar bed zou gaan. Zodra iemand die haar interesseerde de kamer of het restaurant binnenkwam, rechtte ze haar rug, waardoor haar borsten naar voren kwamen. Dan hoefde ik maar te kijken wie er binnenkwam... en ik had altijd gelijk.' In de nadagen van dat toch al korte huwelijk bespraken de echtelieden hun avonturen met elkaar. Shaw: 'Het allertrotst was Lana op een jonge radioreporter, die direct na het klaarkomen had uitgeroepen: "En dan te bedenken hoeveel jongens over de hele wereld hier in mijn plaats zouden willen liggen." '

Maar voor het zo ver kwam moest Lana Turner, tussen al die kleine beginrolletjes door (memorabel: The Adventures of Marco Polo, 1938, want daarin werden haar wenkbrauwen voor altijd weggehaald), naar de MGM-school. Daar kregen alle sterretjes hun (lager) onderwijs; Elizabeth Taylor zat er ook, en het hoogste woord daar werd gevoerd door Mickey Rooney. Hij speelde de hoofdrol van de zoon Andy Hardy in een lange reeks populaire gezinsfilms, waarin Lana Turner ook een keer meedeed. In 1991 publiceerde Rooney zijn memoires (Life Is Too Short) en vertelde dat Lana Turner op die school zijn liefste kameraad was geweest: ze deden het overal, het liefst in zijn auto. Vele jaren later had Lana Turner hem nog eens verteld dat ze toen van hem zwanger was geweest. Het was de vloek van het promiscue Hollywood; een eindeloze weeklacht over weggemaakte en elders ondergebrachte baby's. Voor Lana Turner was het tragischer: naast af en toe een abortus had ze ook een aantal miskramen, omdat ze zo'n zeldzame bloedgroep had die vaak niet correspondeerde met die van haar partner. Haar enige dochter, Cheryl, werd direct na de geboorte ook gered door een totale bloedtransfusie. ('My life has been a series of emergencies,' zei ze later terecht.)

Samenwonen mocht in die dagen ook niet, dus werd de pers op afstand gehouden met verlovingen en trouwbeloften. Artie Shaw, de populaire bandleider en klarinettist, had dat zelfs als motto: 'Als je lekker met iemand naar bed wil moet je met haar trouwen.' Maar dat wist Lana Turner niet toen ze, negentien jaar oud, met hem wegliep (ook zo'n gewoonte dier dagen) om in Las Vegas te trouwen. Iedereen had verwacht dat ze zou huwen met Greg Bautzer, een geziene advocaat, tot op een dag Joan Crawford opbelde die haar koel liet weten dat Bautzer van háár was (later bleek dat 's nachts via de rozenhekken naar Crawfords slaapkamerraam klauteren zijn liefste sport was) en uit baldadige spijt wierp Lana Turner zich in Shaws gretige armen. Hij trouwde in totaal acht keer, één keer meer dan Lana.

Shaw was een intellectueel. Volgens Ava Gardner, ook een van zijn echtgenotes, kende hij honderd pagina's Dostojewski uit het hoofd en citeerde daar vaak uit. Zowel Ava als Lana schreven later dat Shaw hun college education was geweest, maar hij wees dat van de hand. 'Ava begreep af en toe nog waar het over ging, maar Lana had zelfs dat niet. Die was totaal dom.' Hij behandelde haar als dienstmeid en toen hij na ruim vier maanden het eten dat ze gemaakt had met bord en al op de grond wierp belde ze haar advocaat, die haar adviseerde een taxi te bellen en snel het pand te verlaten. (Shaw vond dat één telefoontje te veel. Als je wilt scheiden is één keer bellen - de taxi - genoeg.)

Lana Turner hervatte haar dagelijkse, avondlijke ronde langs de nachtclubs, nu gepromoveerd tot Supersweatergirl, of Sweater Sweatheart. Haar baas, L.B. Mayer, liet haar af en toe op het matje komen, omdat hij zoveel geruchten over haar hoorde. 'Je bent te veel hierin geïnteresseerd,' zei hij dan, op zijn gulp wijzend, 'maar het kan je je baan kosten.' Waarna hij haar opnieuw wees op de clausule in haar contract dat schandalig gedrag ontslag en vernedering op staande voet kon betekenen. Maar dat kan niet de enige reden zijn geweest dat Lana Turner, met die mannelijke kijk en die ingebouwde radar, zich als het om het huwelijk ging, zo merkwaardig en stuurloos ging gedragen. Dan gaf ze zich op de meest kinderlijke, naïeve manier over aan liefst wat oudere mannen, die ook geen kwaad meer konden doen. Stephen Crane, haar tweede, deed zich voor als erfgenaam van een enorm tabaksfortuin (maar hij was een kleine kunstscharrelaar met vage maffiaconnecties). Het einde kwam toen Turner ontdekte dat zijn vader een sigarenzaak had. Bovendien bleek, toen Lana zwanger werd, dat Crane eigenlijk nog niet helemaal gescheiden was van zijn vorige vrouw, dus moesten zij weer scheiden, om te voorkomen dat bij de geboorte ontdekt zou worden dat hij bigamist was, en later moesten ze in Mexico weer stiekem hertrouwen om het kind, Cheryl, te echten.

The Postman Rings Twice
In de filmrubrieken en -columns werden die zaken op de voet gevolgd, maar het hoorde bij het sterrenleven: de kijker was tevreden als hij Turner in de armen van Gable of Taylor zag. Maar in 1946 vond de studio het toch leuk dat Lana Turner moeder was. Er gingen extra vrachten foto's van moeder en kindje (3) de deur uit, want de verfilming van The Postman Alway Rings Twice werd gezien als een risico. Moord en gepassioneerde verboden liefde - zou het publiek dat van Lana Turner, met de sweater-reputatie, pikken? Regisseur Tay Garnett bedacht daarom dat ze de hele film door in fel wit gekleed zou zijn; onder het platinablonde haar zou dat een idee geven van puurheid. Het werd een succes. (In zijn Hollywood-geschiedenis geeft Otto Friedrich aan dat je aan dat wit ook kon zien wanneer Turner ongesteld was. Dan liep achter haar ook nog eens een verpleegster in het wit.)


Publiciteits-foto met enige kind: Cheryl
Haar derde, Bob Topping, was zakenman en écht een miljonair. Hij vroeg haar met een diamant in een glas martini, dus ze zei meteen ja. Het huwelijksfeest was zo groots en vulgair dat de pers het ridiculiseerde (op de hammen en de roastbeef was met room gespoten: she loves him). Er was meteen een rel: Toppings dominee had het huwelijk niet mogen inzegenen volgens de regels van zijn kerk, omdat Topping nog niet lang genoeg gescheiden was. De huwelijksreis naar Londen werd een ramp. Het echtpaar reisde - met de boot, zo ging dat toen - met zoveel overvloed naar het verarmde Londen (1948) - en tot ieders verbazing zonder begeleiding van de MGM-persdienst - dat de journalisten hen als patsers beschreven: rijke, ongevoelige patjepeeërs, er werden uit het publiek zelfs stenen gegooid.

Topping bleek niet alleen een slecht zakenman (hij verloor steeds meer geld), hij had ook een boosaardige kant, begon haar, al drinkend, te mishandelen maar zonder dat hij het zelf wist - elke ochtend moest hij zijn excuses weer aanbieden. Het rare was dat hij begreep dat het over was, maar de mislukkking greep Turner zo aan dat ze met een mes een beetje in haar polsen sneed. De reporters eisten dat ze de glazen deur van de douchecel waaraan ze zich gesneden zou hebben, mochten zien - en rekenden daarna honend uit dat het huwelijk 4 jaar, 7 maanden, 18 dagen, 19 uur en 26 minuten geduurd had.

In de bioscoop ging het uitstekend. Haar eerste rol in technicolor (Lady De Winter in The Three Musketeers) was een succes. De New York Times schreef: 'Meer kostuums, meer kleuren en meer van Miss Turners borst is nog nooit in een film te zien geweest.'

Ze begon aan een andere succesfilm (The Bad and the Beautiful), waarin haar rol zeer geprezen zou worden, toen ze haar vierde man ontmoette. Lex Barker, een acteur die al vijf keer Tarzan had gespeeld en later nog zou schitteren als Winnetou I en II en als Old Shatterhand. Er werden veel vrolijke weddenschappen afgesloten: hoelang zouden Tarzan en Turner het uithouden? Maar de uitkomst was bitter: drie jaar lang werd dochter Cheryl door Barker misbruikt. Zij was (legde ze later in een boek uit) toch al onzeker: al die echtgenoten, ooms en vrienden van haar moeder verdwenen op den duur allemaal, hoe veilig was zij zelf? Van die onzekerheid maakte Barker gebruik om haar stilzwijgen af te dwingen - tot ze de pijn niet kon harden en wegliep. Er waren geruchten in die tijd, maar de waarheid over Barker kwam pas later aan het licht; hij ging acteren in Europa. Toen hij in 1973, drieënvijftig jaar oud een zware hartaanval kreeg, zei Lana Turner: 'What took him so long?'


Lana en Cheryl in gelukkige tijden
Moordzaak; Gangsterliefje
In 1957, na twee jaar zonder contract te zijn geweest, kreeg ze, zevenendertig jaar oud, haar eerste moederrol aangeboden, in een film naar de bestseller Peyton Place. (Ze kreeg er een oscarnominatie voor.) Tegelijkertijd diende zich een hardnekkig minnaar aan, die zich Johnny Steel noemde, maar Stompanato heette. Hij had een souvenirwinkel, maar werkte voor de gangster Mickey Cohen. Lana Turner vond hem opdringerig (hij dook zelfs op toen ze in Londen filmde, waar haar tegenspeler Sean Connery hem nog een bloedneus sloeg), maar ze liet zich met genoegen inpalmen. Er zijn zelfs theorieën dat Stompanato niet zelf zijn zinnen op Lana Turner had gezet, maar dat hij naar haar hand dong in opdracht van (en voor-gefinancierd door) maffiabaas Mickey Cohen, die óók op die manier in de top van Hollywood wilde infiltreren. Hij droeg een door haar geschonken gouden halsketting waarop haar portret en in het Spaans de tekst: Voor Johnny, mijn Leven en mijn Liefde, Lanita. Maar zijn steeds grotere bemoeienis met haar leven en haar financiën leidde ook tot fricties en - het werd in alle berichten over haar dood weer uitvoerig naverteld - uiteindelijk tot de fatale ruzie. Haar dochter werd zo bevreesd door de bedreigingen die de gangster uitte, dat ze met een mes de kamer binnenrende, net op het moment dat hij woedend wilde wegstormen. Hij liep in het mes en was in een paar minuten dood. Omdat (de gewoonte van de filmstad) eerst de advocaten, de studio, de dokters werden gebeld - pas twee uur later kwam de eerste politieman - probeerde Stompanato's familie, gesteund door Mickey Cohen, vergeefs er een soort mini-O. J. Simpson-rechtszaak van te maken. De grote sensatie waren de liefdesbrieven van Lana Turner aan haar lieve Johnny, die via Cohen bij de pers kwamen: hartstochtelijk, maar uiterst kinderlijke brieven die steeds maar getuigden van Ware en Eeuwige Liefde.

Het proces was een hard gelag voor Lana Turner, óók omdat ze de achting van Hollywood verloor. Achteraf begreep niemand waarom dé Sex Goddess, die iedereen die ze maar wilde kon krijgen, zich met zo'n enge (anders was de moord niet gebeurd) gangster had ingelaten. Het gerucht ging dat ze voor de bijl was gegaan omdat Stompanato zo groot geschapen was. Maar ook dát knaagde aan haar hoge status: ze had niet alleen zichzelf verlaagd, maar ook haar vak.

Tearjerker-queen
De films waarvoor ze daarna nog gevraagd werd, waren vooral melodramatische tearjerkers, waarvoor vaak, als gimmick, aan de kassa zakdoekjes werden gegeven. Een genre waarin ze triomfeerde, en dat nu geheel is vervangen door de soap-dagtelevisie. Ze trouwde nog drie keer. Fred May, een makelaar annex paardenfokker, was een vriendelijke man, een grote hulp als Cheryl weer eens wegliep uit het instituut, waar de rechtbank haar had geplaatst om haar slordige opvoeding wat te laten bijspijkeren. Maar zo saai dat hij zelfs niet de rol van haar zo vroeg verloren vader kon spelen - na twee jaar hield ze het niet meer uit.

In 1966, vijfenveertig jaar oud, had ze haar face-lift. Een groot succes, een zwaar bewaakt geheim. Alleen ervaren Hollywood-watchers, die de geruchten hoorden en de foto's voor en na minutieus bestudeerden, zagen minieme verschillen rond de ogen. Ze was toen al gehuwd met Bob Eaton, een nog jonge man die producer wilde worden (hij richtte met Clint Eastwood een maatschappij op om westerns in Europa te gaan maken) maar ook graag onderhouden werd. (Hij had een glazen oog, en dus ontstonden er ook meteen geruchten dat ook dát door Lana Turner betaald was.) Haar waardering voor dit huwelijk viel achteraf positief uit, omdat Eaton een lustige, voortvarende minnaar bleek, juist op een moment dat ze aan zo'n vitalisering grote behoefte had. Helaas kon Eaton die gewoonte niet opschorten toen Lana Turner met Bob Hope op tournee was langs de soldaten in Vietnam. Hij werd zo vaak met vriendinnen gesignaleerd dat moeder Mildred dagelijks de vlekken in de lakens van het echtelijk bed ging tellen, en dat was het begin van Eatons einde.

Het laatste huwelijk duurde nog geen negen weken. In een donkere disco liep ze op tegen Ronald Dante, een nachtclub-hypnotiseur. Hij maakte haar 35.000 dollar afhandig en vertrok naar Arizona waar hij werd gearresteerd omdat hij een collega-hypnotiseur wilde doodschieten. Pas na de scheiding hoorde ze dat hij eigenlijk Peller heette, een gezocht oplichter. Het kostte haar nog heel wat geld om advocaten een eind te laten maken aan zijn gewoonte zijn optredens aan te kondigen met advertenties waarin Lana Turner, met foto, hem aanbeval omdat hij haar met zoveel succes onder hypnose van haar overtollig vet had verlost. Een jaar later, toen hij opbelde dat hij in de buurt was, bleek ze weer zo van hem gecharmeerd dat ze precies vertelde wanneer ze thuis zou zijn. Toen ze dan ook weer thuiskwam, bleek een deur geforceerd en geld en juwelen verdwenen.

Lana Turner deed nog wat televisie, probeerde net als Bette Davis en Joan Crawford met Baby Jane een horrorfilm, maar het lukte allemaal niet meer, vooral niet omdat ze door al de tegenslagen elk uur een paar slokjes wodka nodig had. Als ze ergens opdook namen de fotografen de moeite niet meer na te vragen wie de jonge man was die haar begeleidde: achter op de persfoto stond dan 'with paid companion'.


Lana's beroemdste film: 'The Postman Always Rings Twice'
Totdat God ingreep en haar het Licht deed zien en haar haar memoires deed schrijven en de wodka afzweren. Ze maakte ook een weemoedige reis naar Egypte omdat haar was getoond dat ze daar in een vorig leven als prinses had geleefd.

Als de berichten juist zijn heeft God goed werk gedaan, en heeft Lana Turner nog vaak gelachen om alle rampen, tegenslagen en domheden. Niet ten onrechte. Want niemand kon haar ontnemen dat zij naar schatting ruim driehonderd inwoners van Hollywood, onder wie beroemdheden als Clark Gable, Frank Sinatra, Robert Taylor, Dean Martin, James Stewart op en achter de schermen de kunst van het kussen heeft bijgebracht. En vele miljoenen zijn daar tot tevredenheid getuige van geweest.

Imdb pagina: http://www.imdb.com/name/nm0001805/

---